Mickiewicz Adam - Pierwiosnek

Mickiewicz Adam
Pierwiosnek
Z niebieskich najrańszą piosnek
   Ledwie zadzwonił skowronek,
Najrańszy kwiatek pierwiosnek
   Błysnął ze złotych obsłonek.

Ja

Za wcześnie, kwiatku, za wcześnie,
   Jeszcze północ mrozem dmucha,
Z gór białe nie zeszły pleśnie,
   Dąbrowa jeszcze nie sucha.

Przymruż złociste światełka,
   Ukryj się pod matki rąbek,
Nim cię zgubi szronu ząbek
   Lub chłodnej rosy perełka.

Kwiatek

Dni nasze jak dni motylka,
   Życiem wschód, śmiercią południe;
Lepsza w kwietniu jedna chwilka
   Niż w jesieni całe grudnie.

Czy dla bogów szukasz datku,
   Czy dla druha lub kochanki,
Upleć wianek z mego kwiatku,
   Wianek to będzie nad wianki.

Ja

W podłej trawce, w dzikim lasku
   Urosłeś, o kwiatku luby!
Mało wzrostu, mało blasku,
   Cóż ci daje tyle chluby?

Ni to kolory jutrzenki,
   Ni zawoje tulipana,
Ni liliowej sukienki,
   Ni róży pierś malowana.

Uplatam ciebie do wianka;
   Lecz skądże ufności tyle!
Przyjaciele i kochanka
   Czy cię powitają mile?

Kwiatek

Powitają przyjaciele
   Mnie, wiosny młodej aniołka;
Przyjaźń ma blasku niewiele
   I cień lubi jak me ziółka.

Czym kochanki godzien rączek?
   Powiedz, niebieska Marylko!
Za pierwszy młodości pączek
   Zyskam pierwsza... ach! łzę tylko.

1820

Czytany: 2200 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy