eugmar. - ECHO - wiersze.annet.pl

eugmar.
ECHO
ECHO
Echo zgubiło się w wielkim lesie
i nie wiedziało ,gdzie go niesie,
obijało się o drzewa i o gałęzie,
aż całe ze strachu głupoty plecie.

W lesie ogromnym jest mu strasznie,
wszędzie zielono i czasem coś trzaśnie,
czasem zaszumi , zaskrzypi niegłośnie,
czasem zakwili ,zatupie donośnie.

Więc sobie błądzi echo po lesie,
zajrzy pod młodnik,to mech przeczesze,
szuka w brzezinie ,na bagno zawita,
na chwilę spocznie ,gdyż ledwo dycha.

Tak mu już zeszedł poranek cały,
dla niego problem to niebywały,
myślał biedaczek, że tu jego koniec
i las go w siebie całkowicie wchłonie.

Gdy już nadzieję tracił powoli
myśląc,że ust swych już nie dogoni
zajrzał niechcąco na polankę małą,
aż wrzasnął z wrażenia ,o konar walnął.

To co on ujrzał jest niepojętne,
przecież to jego usta namiętne,
to z nich wyleciał dziś z rana samego,
te jego usta ze snu pięknego.

Ucieszył go widok najpiękniejszy,
wie ,że znów posmakuje wierszy
co z ust wychodzą , echem wędrują,
miłość głoszą i przyjażń malują.

Słowa rozkoszy poezji z ust piękne,
echo poniesie,aż serce zmięknie,
kocham,ocham,,miłuję,uję...
ustami modrymi poetka cytuje...

Echo radośnie odbija się szeptem,
bursztynowe rymy po lesie niesie,
gdzie ptaki ćwierkają i plusk strumyka ,
polana śpiewa i echem rozkwita.

Wieczór zapada ...odchodzą usta,
echo zamilkło ,polana znów pusta,
ale już jutro echo powróci
i z ust wyleci, by wiersze nucić.

eugmar.

Czytany: 657 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy