Szydzik Zofia - Rozmowy z wnuczką 3

Szydzik Zofia
Rozmowy z wnuczką 3
Na uspokojenie

powiedz mi babciu
gdzie rozdają życie

myślę, że w siódmym niebie
tam dusz oczekujących na życie jest wiele, każda z nich
nabiera do niebiańskiej sakiewki gwiezdnego pyłu
miesza z mlekiem życia z mlecznej drogi
dostaje owoc złego i dobrego
z drzewa wiedzy

i co dalej

dalej dzieje się dziejba na ziemi
dusza zabiera pestkę problemu do rozgryzienia
duży tort rozmaitości zapieczętowany siedmioma pieczęciami
to wszystko ładnie pachnie i wygląda apetycznie
owe smakowitości dusze kosztują
dopiero na ziemi

wydaje się że to duży bagaż

i mały i duży zarazem
jak na początek - deponuje w banku podświadomości
korzysta z tego kapitału w razie potrzeby gdy wciela się w ciało
na ziemskiej drodze dusze zbierają budulec ziemski
w postaci doświadczeń pięknych i szkaradnych
dokonując wyborów cegiełek budują
człowieczeństwo

czy dusze mają obowiązki

jest ich cała moc
przede wszystkim - przejść godnie swój szlak
nade wszystko – pomnażać kapitał, który jest dany
nie gasić zarzewia danego duszom na początku - wręcz rozświetlić
a gdy już droga dobiegnie kresu i pęknie siódma pieczęć
trzeba będzie dać pod osąd zawartość
niebiańskiej sakiewki

czy życia należy się bać

strach jest złym doradcą
życie wymaga cierpliwości, szacunku i pokory
trzeba je tylko posmakować, szczyptę rozetrzeć w palcach
i powąchać - pachnie ambrą i lawendą, sypie się brylantowo
gwiezdnym pyłem, trudno się nim nie zachwycić
dusze nabierają chęci życia
własnym życiem

twoja sakiewka babciu jak wygląda

jest prawie pełna lecz nie jestem pewna czy zawartość
w niej zgromadzona jest tak do końca
godna pochwały.

Czytany: 673 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy