Mickiewicz Adam - Hymn - wiersze.annet.pl

Mickiewicz Adam
Hymn
Pokłon Przeczystej Rodzicy!
Nad niebiosa Twoje skronie.
Gwiazdami Twój wieniec płonie Jehowie na prawicy.
Ninie, dzień Tobie uświęcamy wierni.
Śród Twego błyśnij kościoła!
Oto na ziemię złożone czoła,
Oto śród niemej bojaźnią czerni
Powstaje prorok i woła:
Uderzam organ Twej chwale,
Lecz z bóstwa idzie godne bóstwa pienie,
Śród Twego błyśnij kościoła!
I spuść anielskie wejrzenie!
Duchy me bóstwem zapalę.
Głosu mi otwórz strumienie! A zagrzmię piersią, jaką cheruby Zagrzmią światu na skonanie,
Gdy proch zapadły w wieków otchłanie Ze snu nicości wybiją: Takim grzmotem Twoje chluby, Gdzie piekło, gdzie gwiazdy świecą,
Nieskończoność niech oblecą, Wieczność przeżyją!
- A któż to wschodzi? - Wschodzi na Syjon dziewica.
Jak ranek z morskiej kąpieli
I jutrznia Maryi lica;
Snieży się obłok, słońce z ukosa
Smugiem złota po nim strzeli;
Taka na śniegu, co szaty bieli,
Powiewnego jasność włosa.

Pójrzal Jehowah i w Niej upodobał sobie:
Pękły niebios zwierciadła,
Biała gołąbka spadła
I nad Syjonem w równi trzyma skrzydła obie,
I srebrzystej pierzem tęczy
Niebianki skronie uwięczy.

Grom błyskawica! Stań się, stało: Matką dziewica. Bóg ciało!

[grudzień 1820]

Czytany: 3254 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy