Marcel Młyńczak - O Kapitanie!

Marcel Młyńczak
O Kapitanie!
(z Whitmana)
Op. 1 Nr. 4

O Kapitanie! Mój Kapitanie!
Straszliwa nasza podróż już skończona,
Statek przetrwał wszystkie zniszczenia.
Znaleźliśmy nagrodę swoich trudów.
Port jest blisko, słyszę brzmienie dzwonów,
Wszyscy się radują,
A ich oczy podążają za statkiem;
Okrętem srogim, ale odważnym.
    Ale serce, serce, moje serce!
    O krople krwi!
    Na pokładzie Kapitan leży
    Opadły, zimny i umarły.

O Kapitanie! Mój Kapitanie!
Podnieś się i słuchaj dzwonów.
Podnieś się - dla ciebie sztandar
Rzucony - dla ciebie trąbka gra,
Dla ciebie bukiety i związany wieniec –
Dla ciebie tłumy na brzegach.
Kołysze się masa,
Ich twarze pełne entuzjazmu czekają na ciebie.
    Tutaj Kapitanie! Drogi ojcze!
    Ta ręka pod twoją głową-
    To jest jakiś sen, że na pokładzie
    Ty leżysz zimny i umarły.

Mój Kapitan nie odpowiada,
Jego wargi blade i nieruchome.
Mój ojciec nie czuje mojej ręki,
Nie ma nawet pulsu.
Statek zakotwiczony cały i zdrowy,
Rejs skończony.
Ze straszliwej wyprawy zwycięski statek powraca.
    O radujące brzegi, o dzwoniące dzwony!
    Ale ja żałobnym chodzę krokiem
    Po pokładzie, gdzie mój Kapitan leży
    Opadły, zimny i umarły.

Czytany: 3813 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy