Monal Wiktor - Ach ta samotność

Monal Wiktor
Ach ta samotność
W otchłani mroków pogrążony
Siedzę tu z sobą
Własnym cieniem
Przytulam ciało do zimnej ściany
W złowrogą ciszę zasłuchany
Wraz ze mną przeszłość moja siedzi
By przypominać
Jak na spowiedzi
Dawne biografie i fotografie
Które przemineły
W ściany mej skale
Kuję wytrwale
Moje żale
Kuję me żale złotym młotem
Chwytam za pióro zaraz potem
I niebieskawym atramentem
Spisuję strofy życia kręte
Ciskam gdzieś w kąt
Rozgrzane serce
Za nim posyłam
Słowa bluźniercze
Słowa których nikt nie słyszy
Słowa zawarte w mojej ciszy
I szukam w chwilach trwogi
Nowej dla siebie drogi
Szedł bedę po niej w zapomnieniu
W tęsknocie
Bólu
I cierpieniu
Ku zbawieniu
Lecz sił starych ciągle ubywa
Boga własnego wtedy wzywam
A świat zaklęty
Niepojęty
Najpierw blaskami swymi kusił
A potem
Dusił dusił dusił
Wydusił z ciała mego gniew
Popłynął w ciemność skargi śpiew
Lecz śpiewu tego nikt nie słyszy
Mojej stłumionej
W żalu ciszy
Zakuty w ciszy krąg magiczny
Chwytam w mych myślach
Los tragiczny
Rozmawiam długo z cieniem
Mym przyjacielem
Zapomnieniem
Zatykam wtedy uszy dłonią
Bo gdzieś w oddali dzwony dzwonią
Słyszę tęsknoty rzewny śpiew
Który tak wzburza
Moją krew
I oniemiały
Patrzę na zjawisko
Jak pochylona
Stoisz nad kołyską
Do serca tulisz dziecię blisko
Wpatrzona w głębię jego ciała
Patrzysz na życie
Oniemiała
Nie będę krzyczał
I wyliczał
Słów
Zmiłuj się i miłuj
Lecz gdy kołyski obraz zobaczę
To głos sie łamie
Serce płacze

Czytany: 1719 razy

=> Inne wiersze tego autora...

Najnowsze

Top czytanych

Top Autorzy

Top Użytkownicy